"Pod podszewką" Sylwia Stano & Zofia Karaszewska [premiera 14 XI 2018]

"Pod podszewką" to wbrew pozorom książka nie tylko o modzie, ale o ludziach. O pisarzach i pisarkach, którzy są autorami Kolekcji literackiej. Na jej stronach możemy poznać bliżej takie postacie jak Katarzynę Bondę i dowiedzieć się, o jej uzależnieniu od sukienek, lauretkę Nagrody Bookera - Olgę Tokarczuk, a nawet Grzegorza Kasdepke, autora książek dla dzieci.

Rozgrywka - J. Sterling

Kiedy Cassie wreszcie poznaje Jacka - gwiazdę drużyny baseballowej w college'u, za radą najlepszej przyjaciółki decyduje trzymać się od niego z daleka. Arogancki, pewny siebie, uwodziciel słynący z niezliczonej liczby dziewczyn, które mu się oddały, to nie jest typ faceta, jaki odpowiada dziewczynie. Coś jednak sprawia, że tych dwoje zaczyna do siebie ciągnąć. Jak rozwinie się ich znajomość? Co sprawiło, że poczuli to przyciąganie?

Krótka historia sztuki - Susie Hodge

Autorkę tej książki - Susie Hodge - możecie kojarzyć dzięki takim pozycjom jak Dlaczego sztuka pełna jest golasów? albo 50 teorii sztuki, które powinieneś znać. Tym razem również pozostaje w temacie, w którym jest ekspertem. Przybiera postać nauczyciela i przestawia nam pokrótce historię sztuki.

Strażniczka miodu i pszczół - Cristina Caboni

Angelica Senes opiekuje się pszczołami. Zna się na tym na tyle dobrze, że jest wędrowną pszczelarką, ludzie cenią sobie jej usługi, a ona zarabia na tym, co jest jej pasją i życiem. Życiem, bo zajmuje się pszczołami od najmłodszych lat, kiedy to ukochana Jaja przekazywałam jej swoją wiedzę w małym sardyńskim miasteczku. Po wielu latach dzieje się coś skłania tę dorosłą kobietę do powrotu do miejscowości z dzieciństwa i Angelica zaczyna zastanawiać się, czy to może rzeczywiście nie czas, żeby przestać być wędrowcem i osiąść gdzieś na stałe. Na śródziemnomorskiej prowincji przyjdzie jej nie tylko stawić czoła przeszłości i wspomnieniom, ale także ludziom, którym przeszkadza jej obecność.

Przybysz - Piotr Tymiński

Wrzesień trzydziestego dziewiątego roku miał być moim pierwszym miesiącem szkoły. Tak się nie stało. Zamiast tego pamiętam strach matki podczas bombardowania i gruzowisko po zawalonych budynkach na placu nieopodal naszego domu. 

Wojna trwa już kilka lat. Polacy znajdują się pod okupacją Niemiec, którzy gwałcą kobiety, rabują domy i wywożą ludzi na roboty do Rzeszy. Bronek, zwany przez rodzinę Dzidkiem, pada ofiarą tych ostatnich. Już na samym początku podejmuje decyzję, że ucieknie. Nie będzie pracować dla okupanta. W zatłoczonym, cuchnącym wagonie ściśnięty pomiędzy ludźmi w różnym wieku poznaje Jurka. Obaj próbują wydostać się z rąk Hitlerowców. Są świadomi ryzyka, które niesie próba ucieczki, ale "pragnienie wolności jest silniejsze iż wszelkie przeszkody..."*

Mroczny duet - Victoria Schwab (POJAWIAJĄ SIĘ NAWIĄZANIA DO POPRZEDNIEGO TOMU)

Po śmierci Harkera w Mieście Północnym zapanował chaos. Kate uciekła. Przekroczyła granicę i dotarła do Dobrobytu, gdzie zajmuje się tropieniem i zabijaniem potworów. August, który pozostał w Prawdziwości wymierza sprawiedliwość, jak przystało na Sunaja. Przestał już walczyć ze swoją potworną naturą. W mieście roi się od Malchai i Corsai, a oddziały Flynna próbują ewakuować ludzi także z Miasta Północnego. Tymczasem pojawia się nowy potwór... Ten nie zabija. Ten sprawia, że ludzi sami się mordują, a on rośnie w siłę z każdym aktem bestialstwa i powiększającym się chaosem.

Żółwie aż do końca - John Green

Aza Holmes zupełnie nie jest zainteresowana poszukiwaniami zaginionego milionera Russela Picketta. Nie obchodzi jej także nagroda, którą wyznaczona za pomoc w odnalezieniu biznesmana. Ale kiedy jej wieloletnia przyjaciółka Daisy prosi ją, aby zainteresowały się jego zniknięciem, ulega jej i jest zmuszona do skonfrontowania się z Davisem - synem miliardera, z którym wiele lat temu była na obozie i z którym straciła kontakt po jego zakończeniu. To nie tylko przygoda dla Azy, ale także próba przełamania własnych granic i walka z samą sobą.

Pejzaż nocnych rozmów - Wanda Majer- Pietraszak

Danuta Krasecka jest rozwiedzioną, ale spełniającą się zawodowo kobietą. Gra w teatrze i prowadzi własną nocną audycję radiową Nocne largo, podczas której rozmawia z osobami nieśpiącymi w nocy. Czerpie ogromną przyjemność ze swojej pracy. Z czasem jednak uświadamia sobie, że coraz częściej oczekuje na telefon jednego ze słuchaczy, z którym nawiązała nieme porozumienie. Całe życie zmienia się jednak, kiedy pewnego dnia w jej drzwiach staje przyszywana siostra, która nie jest sama - towarzyszy jej córka. Ten niespodziewany gość wywróci życie Danuty do góry nogami...

Kiedy tylko przeczytałam opis tej książki, byłam ogromnie podekscytowana. Cierpię na bezsenność, więc jeśli nie wezmę na czas leków, potrafię siedzieć do późna i sama prowadzić nocne rozmowy. A zdarza się to dosyć często. Dlatego byłam tak bardzo ciekawa tej książki!

Czy wspominałam, że za Tobą tęsknię? - Estelle Maskame (POJAWIAJĄ SIĘ NAWIĄZANIA DO POPRZEDNICH TOMÓW)

Rok temu Tyler opuścił Santa Monica i wyjechał. Nie mieli kontaktu z Eden przez ten czas. Dziewczyna pogrążyła się najpierw w smutku, a później w gniewie. Jak mógł jej to zrobić? Teraz, kiedy wszystko wyszło na jaw? Zostawił ją samą z tym wszystkim... Musiała poradzić sobie z nienawiścią i nieakceptacją ze strony nie tylko rodziny, ale również przyjaciół i całego miasteczka, bo wiadomość o jej związku z przyrodnim bratem szybko rozniosła się i teraz wszyscy patrzyli na nią jak na niemoralną dziwaczkę. Przez ten rok całe uczucie do Tylera, przez które ryzykowała wszystko, ulotniło się i pozostała tylko wściekłość. I wtedy okazuje się, że przyrodni brat wraca... Czy Eden mu wybaczy? Jak zareaguje rodzina na powrót chłopaka?

Kroniki Jaaru. Księga Luster & Czarny amulet - Adam Faber (bez spoilerów)

Kate jest nastolatką. Taką jak inne, z nastoletnimi kompleksami i problemami. Ale pewnego dnia trafia do sklepu z magicznymi przedmiotami, a od jego właścicielki, która zdaje się bardzo dobrze znać dziewczynę, otrzymuje Księgę Luster. Kate od jakiegoś czasu podoba się chłopak, więc zafascynowana zaklęciami z księgi rzuca miłosny urok na Jonathana, jednak skutek jest zupełnie inny niż chciała. I zupełnie niechcący nastolatka przenosi się w najmniej oczekiwanym momencie do magicznej krainą, jaką jest Jaar. Tam zaczyna dowiadywać się coraz więcej o swojej roli w nim, czarodziejach i czarownicach i stworzeniach, które tam zamieszkują. Zmierzy się z wieloma niebezpieczeństwami, pozna swojego fera i nowego przyjaciela.*

Strach - Jozef Karika

Po rozstaniu z kobietą, z którą był kilka lat, Jożo Karsky wraca do rodzinnego miasta. Jest sroga zima. Termometry pokazują nawet do -30 st. Celsjusza. Mężczyzna zatrzymuje się w pustym mieszkaniu rodziców, w którym atmosfera jest równie mroźna co na zewnątrz nie tylko dlatego, że grzejniki od dawna nie były używane, ale również przez wspomnienia, które dopadają bohatera prawie na każdym kroku. Jożo ma nadzieję odpocząć na tyle, na ile będzie to możliwe, ale nagle okazuje się, że w sąsiedzkie znikają dzieci, a przeszłość wyważa drzwi i boleśnie naciera na Karskiego.

Naturalna kolej rzeczy - Charlotte Wood

Yolanda budzi się w pustym pokoju. Nie pamięta, jak tam się znalazła i nie wie, gdzie jest. Wkrótce okazuje się, że nie jest sama. Wraz z dziewięcioma innymi kobietami znajduje się w odosobnionym ośrodku, gdzie zmuszana jest do pracy ponad siły. Ponadto wszystkie mają ogolone głowy i ubrane są w starodawne tuniki. Wielokrotnie padają ofiarami przemocy swoich opiekunów, którzy nie znają litości. Młode kobiety nie wiedzą, dlaczego zostały porwane i umieszczone w tym miejscu, w niegodnych warunkach. Czy zdecydują się znaleźć powód swojego pobytu tam, czy podporządkują się zupełnie brutalnym strażnikom? Czy wszystkie będą na tyle pokorne, żeby nie zbuntować się przeciwko okrucieństwu, którego doświadczają?

Przede wszystkim i na samym początku chcę zaznaczyć, że zupełnie nie zgadzam się z tym , co jest napisane z tyłu okładki, że jest to "dystopijna, poetycka opowieść". Absolutnie! Taka historia wcale nie musiałaby dziać się w przyszłości. Ona mogłaby się wydarzyć już dzisiaj... Kobiety w dzisiejszych czasach nadal traktowane są w wielu miejscach na świecie i dziedzinach życia niegodnie, więc zupełnie nie rozumiem, dlaczego ktoś określił tę książkę jako powieść z dziedziny science-fiction. Nie przesadzajmy...

Przyznam, że byłam nastawiona dość neutralnie do tej książki. Nie oczekiwałam niczego wybitnego, ale nie myślałam też z góry, że będzie to coś kiepskiego. I okazało się to bardzo dobrym wyjściem, ponieważ książka wciągnęła mnie po kilkunastu pierwszych stronach i przepadłam. Pod tym względem naprawdę mnie pozytywnie zaskoczyła. Czytało się ją niezwykle szybko i przyjemnie.

Czekała ją śmierć, może najpierw tortury. Zaczęła wrzeszczeć, żeby dali jej jakiś narkotyk!  Gdy oprzytomniała - zaczęła już przyzwyczajać się do nagłej utraty i odzyskiwania świadomości - uzmysłowiła sobie kilka rzeczy. Że to ćpun z dredami stał przed nią, a potem za nią, i że w jego dłoni błysnęło stalowe ostrze. Zamknęła oczy od nagłego ataku mdłości - a potem adrenalina zamieniła się w jednej chwili w poczucie ulgi, a jej wnętrzności w wodę, bo zrozumiała, że nie poderżną jej gardła. Obcinali jej włosy. 

Akcja i napięcie utrzymywane jest przez całą powieść na równym poziomie, nie za wysokim, ale jednak czytelnik wyraźnie jest w stanie odczuć niepokój i niepewność towarzyszące mu podczas lektury. Ja miałam nawet wrażenie, że przeniosłam się i jestem razem z tymi młodymi kobietami w tamtym miejscu, niemalże czułam gorąc powietrza lub chłodny powiew wiatru i próbowałam razem z nimi dociec, dlaczego znalazły się tu, gdzie się znalazły.

Cała książka była naprawdę ciekawą lekturą, ale... Jej zakończenie tak mnie zdenerwowało, że musiałam podzielić się tym w relacjach na Instagramie. Dopiero po kilku dniach, kiedy nadal myślałam o tej książce, uświadomiłam sobie, że tak naprawdę pozostało niewyjaśnionych tyle wątków, że swobodnie można by było napisać kolejną jej część. Wkurzyłam się, że to, na co najbardziej czekałam i czego najbardziej chciałam się dowiedzieć, nie zostało wyjawione... Tak się nie kończy książek..

Mimo wszystko dobrze wspominam Naturalną kolej rzeczy i jeśli nie będziecie tylko oczekiwać czegoś wybitnego, to śmiało możecie po nią sięgać. Choć nie gwarantuję, że po skończeniu jej nie pomyślicie sobie, że zmarnowaliście czas, bo... Może po prostu przekonajcie się sami! :)

Ocena: ★★★★★★✩✩✩✩(6.5)

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu 

Zapytaj astronautę - Tim Peake

Muszę się przyznać, że kosmosem i gwiazdami byłam zafascynowana od zawsze. Jednak moja fascynacja nie sięgnęła tak daleko, żeby zagłębić się w astronomię, bo fizycznym freakiem nie byłam nigdy i fizyka do tej pory jest dla mnie czarną magią. Dlatego ogromnie zainteresowała mnie książka Zapytaj astronautę, w której to Tim Peake miał odpowiadać na pytania zadane mu przez zwykłych ludzi, czy takich jak my, ciekawych, jak działa kosmos. 

To na pewno nie jest bajka dla dzieci!!! | Niedźwiedź i słowik - Katherine Arden

Wyobraźcie sobie ziemię skutą lodem przez większość roku. I gęsty, ciemny las na niej. I jeszcze małą wioskę, dosłownie do kilkunastu domów. A w jednym z nich starsza Dunia opowiada bajkę o Morozce, błękitnookim demonie zimy - ulubioną bajkę Wasilisy. Rosjanie wierzą nie tylko w tę, ale także w inne i w obecność duszków chroniących ich gospodarstwa przed złem. Wasilisa - córka Piotra Władimirowicza - widzi bohaterów tych opowieści naprawdę, tak jak jej babka. Dba o duszki, dokarmia je, ponieważ wie, że bronią one domu, stajni, lasu... Jednak kiedy do wsi dociera Konstanty, pop i zaczyna wzywać ludzi od nawrócenia na bożą drogę, porzucając pogańskie wierzenia, na wioskę zaczynają spadać z czasem kolejne nieszczęścia, a drzemiące w lesie zło budzi się mimo trwającej zimy. Czy Wasilisa zdoła odkryć swoją moc na czas i będzie w stanie obronić swoją rodzinę? Przekonajcie się sami! 

Jedyne, czego się obawiałam przed lekturą tej powieści, to to, że okaże się, iż piękna okładka skrywa niepiękną treść. Moje obawy zostały jednak rozwiane już po pierwszym rozdziale. Zakochałam się w naprawdę baśniowym klimacie tej książki, który czuć w każdym słowie,  i jestem pod wrażeniem tego, jak udało się autorce taką atmosferę wyczarować. Poza tym język i styl, którym została napisana Niedźwiedź i słowik jest tak plastyczny, że czytelnik bez żadnego problemu sobie wszystko wyobraża, a wręcz już podczas lektury ma przed oczami gotowe obrazy. 

Ukrywała się w lesie albo w stajni. Domownik żałował, że jej nie ma, bardziej niż ktokolwiek inny, ponieważ dla niego nie zostawało nic poza okruszkami. 

Mimo baśniowego klimatu na pewno nie jest to książka dla młodszych czytelników. Kreacja świata i mroźnej zimy przez Katherine Arden jest na tyle skuteczna, że za każdym razem kiedy czytałam tę książkę, robiłam to pod kocem i starałam się tak dobierać sobie pory lektury, żeby nie było to tuż przed snem, bo jednak wizja demonów i upiorów w śnie, nie brzmi dla mnie zachęcająco. 

Przyjemnym zabiegiem i jednocześnie takim, który pozwala lepiej czytelnikowi poznać fabułę są retrospekcje na początku książki. Dzięki nim poznajemy historię babki Wasi i okoliczności, w jakich jej matka została wydana za mąż za Piotra Władimirowicza. 

Las był gęsty od cienia, coraz krótsze dni prędko przechodziły w noc, więc Wasia przyśpieszyła kroku. (...) Szła i szła, aż wreszcie zatrzymała się, marszcząc czoło. W lewo, przy szarej olszy, naokoło wielkiego starego wiązu i już powinna zobaczyć ojcowskie pola. Wędrowała tędy tysiące razy. Teraz jednak nie było ani olszy, ani wiązu, jedynie kępa świerków o czarnych igłach i mała zaśnieżona łączka. 

Nie wiem, co mogłabym jeszcze napisać. Może to, że książkę czyta się jednym tchem, rozdział za rozdziałem i ciężko jest się od niej oderwać. A gdybym teraz chciała wrócić do jakiegoś momentu to nawet ciężko mi to zrobić, bo dla mnie są one tak ścisłe ze sobą, że książka właściwie nawet nie składa się z pojedynczych kawałków jak patchwork, tylko od razu jest jednolitym materiałem , w tym przypadku opowieścią. Przepiękna historia o poświęceniu i odwadze, ale także o strachu i magii. Myślę, że uśmiechniecie się przy niej, ale także wzruszycie, jeśli jesteście wrażliwsi. Ale co pewne, poczujecie jej bajkowy klimat i grozę c h o ć raz. No ja nie mogę się doczekać kolejnej części! 

Ocena: ★★★★★★★★★★

ZA MOŻLIWOŚĆ ZAPOZNANIA SIĘ Z "NIEDŹWIEDZIEM I SŁOWIKIEM" DZIĘKUJĘ WYDAWNICTWU MUZA. 

Gdzie ty szukasz swojego szczęścia? | More happy than not. Raczej szczęśliwy niż nie - Adam Silvera [109]

Czas ukoi cały twój ból, więc nawet jeśli teraz ktoś próbuje cię wykoleić, i tak w końcu wrócisz na właściwe tory. 

Kiedy usłyszałam o tej książce pierwszy raz w filmiku Remi, byłam szczerze zainteresowana i zastanawiałam się nad przeczytaniem jej w języku angielskim (choć prawdopodobnie trwałoby to u mnie pół roku...). Gdy dowiedziałam się, że dzięki Wydawnictwu Czwarta Strona pozycja ta ukaże się w Polsce, nabrałam ogroooomnej ochoty na zapoznanie się z nią. I choć przygotowania do i sama matura mi trochę w tym przeszkodziła, to jednak ostatnio udało mi się to zrobić. I jak moje wrażenia? 

Gdybyście mogli usunąć, któreś z bolesnych wspomnień, zrobilibyście to? Aaron Soto żyje w świecie, w którym można wymazać z pamięci konkretne momenty, a dzieje się to w Instytucie Leteo. Po śmierci ojca bohater zmaga się z rozpaczą i pustką spowodowaną nieobecnością rodzica. Pogodzenia się z przeszłością nie ułatwia fakt, że chłopak żyje w miejscu, gdzie został znaleziony jego tata i non stop przypomina mu ono o tragedii, jaka spotkała rodzinę Aarona. W powrocie do normalnego życia pomaga mu jego dziewczyna, artystka - Genevieve. Kiedy ta wyjeżdża na kilka tygodni na obóz atystyczny, Aaron zaczyna spędzać więcej czasu z przyjaciółmi, a w zwłaszcza z nowo poznanym Thomasem. Specyficzny stosunek chłopaka do świata intryguje głównego bohatera... Co takiego wydarzy się, że Aaron zdecyduje się na zabieg w Instytucie? Czy dojdzie do niego? 

Nastawiałam się na coś naprawdę fenomenalnego, coś, co wciągnie mnie od pierwszej strony. Jak ogromny był mój zawód, kiedy czytając każdą kolejną stronę, nie spotkałam tego oczekiwanego 'wow'... Przez całą lekturę tej książki miałam do niej mieszane uczucia. Nie rozumiałam jej fenomenu. Czekałam cały czas na tę huśtawkę emocjonalną zaserwowaną nam przez autora, ale się nie doczekałam. 

Choć powieść ta otworzyła mi oczy jeszcze bardziej na rolę wspomnień w kształtowaniu naszej osobowości, to przybliżyła mi także "myśli" osoby lgbt. Miałam już okazję czytać książki w tej tematyce, ale tutaj została ona przedstawiona w zupełnie inny sposób. Adam Silvera pokazuje nam dopiero cały proces poznawania siebie, poznawania własnej seksualności właśnie przez taką osobę. I to było dla mnie pozytywnym aspektem, ponieważ nie spotkałam się jeszcze z takim sposobem nawiązania do niejako nadal tematu tabu w naszym kraju. Autor pokazuje też właśnie w swojej książce, że osoby lgbt nadal spotykają się z ogromną nienawiścią w niektórych środowiskach i do czego ta nienawiść może doprowadzić. 

Jeżeli chodzi o ten wątek science-fiction w More happy than not, to przeciwnicy takiego rodzaju literatury nie muszą się obawiać, ponieważ przez większość książki w ogólne nie ma mowy o Instytucie. Muszę przyznać, że ja też obawiałam się tego wątku, bo nie wyobrażałam sobie połączenia obyczajówki, w której poruszane są problemy nie tylko nastolatków, ale w głównej mierze ich, z science-fiction. Trzeba jednak oddać autorowi, że zrobił to w świetny sposób. 

Na uwagę w recenzji zasługuje też portret rodziny Aarona. Jego mama jest ciężko pracującą kobietą, która chce jak najlepiej dla swoich synów. Eric, czyli brat głównego bohatera (domyśliliście się, prawda?) jest osobą, która większość czasu spędza, grając w gry, od czasu do czasu pracuje. To z nim Aaron dzieli pokój, a dokładnie salon. I można też zauważyć w ten sposób, w jakich warunkach żyją bohaterowie, i to nie są najlepsze warunki. Ale też chodzi mi o portret rodziny jako wspólnoty, w której każdy może liczyć na każdego. Bo akurat w tej książce mama i brat Aarona odgrywają naprawdę istotną rolę w życiu bohatera, dają mu wsparcie, ale o tym musicie przekonać się sami. 

Jeżeli chodzi o bohaterów, to ciężko było mi się przywiązać do kogokolwiek. Wielce irytował mnie Thomas. Do tego stopnia, że chciałam wejść do książki, potrząsnąć nim i powiedzieć, żeby przestał się tak zachowywać. Podkreślić należy, że autor wykreował postaci z krwi i kości, które mają zarówno zaletyy, jak i wady, czego często brakuje bohaterom. Zaimponowała mi najbardziej godna do poświęceń Genevieve. Darzę ją ogromnym szacunkiem przez to, co zrobiła dla Aarona, ale jest mi też jej żal przez to, na co się naraziła tym samym. A postać głównego bohatera była i nadal jest dla mnie zagadką, do której mam dziwny stosunek.

Książka zostawiła mnie z pewnymi refleksjami, ale mimo wszystko nie dała mi tego, czego oczekiwałam. Wzruszyłam się dopiero w momencie, kiedy mama Aarona się rozpłakała, a to i tak tylko dlatego, że kiedy słyszę albo czytam, że ktoś płacze, to mi też lecą łzy. A refleksje wcale nie dotyczyły głównego wątku, a właśnie roli wspomnień... Jednakże, Raczej szczęśliwy niż nie była pierwszą książką, którą przeczytałam po ponad miesięcznej przerwie i czytanie jej sprawiło mi przyjemność, za którą bardzo tęskniłam. 

Nie wiem nadal, co mam myśleć o tej pozycji, ale na pewno nie uważam jej za złą książkę. Może nie rozumiałam jej do końca? Może wyłapałam nie ten przekaz, który autor miał na myśli? Wspominam ją dobrze, ale z serca polecać jej Wam nie będę. Myślę, że sami musi przekonać się, czy More happy than not jest dla Was. 

Ocena: ★★★★★★★✩✩✩ 

ZA MOŻLIWOŚĆ ZAPOZNANIA SIĘ Z TĄ KSIĄŻKĄ DZIĘKUJĘ WYDAWNICTWU CZWARTA STRONA. 

_____________________________________

Po dłuuugiej przerwie - wracam!!! Mam nadzieję, że stęskniliście się trochę za mną. W najbliższych tygodniach na pewno pojawi się sporo recenzji, ale postaram się opublikować tutaj także swój TBR na najdłuższe wakacje w życiu.
Trzymajcie się ciepło!
Ana

"Coraz rzadsze listy od Ciebie" - NAPISZ LIST I NIE POZWÓL UMRZEĆ TEMU ZWYCZAJOWI

Pisząc to, obserwuję wschodzące słońce. Jesteś pogrążona we śnie, a sny przemykają pod twoimi powiekami. Chciałbym wiedzieć, o czym myślisz. Chciałbym móc wkraść się do twojej głowy i zobaczyć świat taki, jakim widzisz go ty. Chciałbym móc zobaczyć samego siebie tak, jak ty mnie postrzegasz. Ale może wcale nie chcę tego widzieć. Może przez to jeszcze bardziej niż teraz odczuję, że jestem wobec ciebie czymś w rodzaju jednego wielkiego kłamstwa, a tego nie mógłbym znieść.

Zwyczaj pisania listów zamiera. Pomyślcie tylko, kiedy ostatni raz wysłaliście komuś kartkę. Nie chwaliłam się tym tutaj, ale wymieniam listy i kocham je pisać i dorzucać coś do środka, ozdabiać. Poświęcam temu zawsze kilka godzin i już przed rozpoczęciem tworzenia strasznie się tym ekscytuję. 

Listy są wspaniałymi pamiątkami. Pokazują część nadawcy w sposób bardzo subtelny. Możemy patrzeć na krzywizny jego pisma, poznać go z opisywanych sytuacji i emocji, bo to często nimi przepełnione są listy. Dla mnie są magią i potrafią wywołać na mojej twarzy uśmiech w ułamku sekundy, kiedy po powrocie po domu zastaję kopertę na biurku. Jest w nich coś, co sprawia, że serce się raduje. Są niespodzianką, bo nie wiemy, kiedy nasz korespondent odpisze. I przede wszystkim są sposobem na uchwycenie chwili. Do tej pory mam zachowane listy, które wymieniałyśmy kiedyś z koleżankami w szkole. Przyjemnie jest wrócić pamięcią do tamtym czasów...

Zwyczaj pisania listów jest bardzo ważny i po prostu szkoda by było, gdyby zanikł. Obecnie życzenia urodzinowe pisze się  na Facebooku, nie wysyła się kartek ani na urodziny, ani na święta. Bo tak jest łatwiej. Bez wychodzenia z domu. Bez gospodarowania czasu na wypisywanie i adresowanie. Ale przecież taka urodzinowa kartka niespodzianka byłaby wspaniałym gestem i na pewno komuś zrobiłoby się bardzo miło! 

Stąd mój pomysł zainspirowany trochę akcją Izy z bloga Isabel czyta, którą przeprowadzała kilka lat temu. Postanowiłam zorganizować akcję, podczas której znajdę Wam korespondenta do wymieniania listów! Już tłumaczę, na czym będzie polegała cała akcja :) 

Z A S A D Y

Jedyne co musicie teraz zrobić, to wygospodarować trochę czasu na zapisanie się, o tym za chwilę, i kilka złotych na wysłanie listu. Akcja będzie polegała na tym, że po przesłaniu maila zostaniecie zapisani przeze mnie na listę. Po zebraniu odpowiedniej do przeprowadzenia akcji liczby osób połączę Was w pary tak, byście mieli jak najwięcej wspólnego, byli w zbliżonym wieku itd. Po zakończeniu akcji postaram się dopasować Was najlepiej, jak to możliwe, i skontaktuję się z Wami mailowo. Moja rola ogranicza się jedynie do dobrania Was w pary. Decyzje o kontynuowania korespondencji po otrzymaniu pierwszych listów podejmujecie sami! :) 

1. Zapisy trwają od 17 maja do 31 maja, czyli dwa tygodnie. 

2. Dobieranie może zająć mi do 2-3 dni, dlatego do 4 czerwca wszyscy powinni otrzymać maila z adresem swojej pary. 

3. Mam nadzieję, że wszyscy biorący udział okażą się odpowiedzialnymi ludźmi i każdy wywiąże się ze swojej deklaracji. 

4. Najlepiej byłoby, gdybyście skontaktowali się ze swoim "dobrańcem" w ciągu kilku dni i ustalili, kto z Was pisze pierwszy lub kiedy wysyłacie swoje listy. 

5. Wasze adresy będą mi potrzebne tylko do przekazania ich waszym parom. Możecie być o nie spokojni ;) 

6. List może zawierać: pocztówkę, herbatę, naklejki, cytaty lub cokolwiek innego. Może też nie zawierać niczego, ale wszyscy wiemy, jak miło jest oprócz kartki dostać coś malutkiego. Wspaniałością byłoby, gdyby list był ozdobiony, ale nie jest to konieczne. Mimo wszystko może chociaż spróbujcie? 

7. List powinien zostać nadany w ten sposób, aby bezpiecznie dotarł do adresata. 

8. Po otrzymaniu listu byłoby mi bardzo miło, gdybyście zrobili jemu zdjęcie i przesłali mi na maila lub dodali na Instagramie, oznaczając mnie na nim @czytam.z.pasja oraz dodając hasztag #corazrzadszelisty

9. Aby wziąć udział w akcji, proszę o:

- przesłanie maila na adres ana.blog@wp.pl według poniższego wzoru: 

TEMAT: Coraz rzadsze listy od ciebie

* adres korespondencyjny 

*kilka słów o sobie - wiek, zainteresowania ;) im więcej szczegółów podacie, tym łatwiej będzie mi Was dopasować 

* w swoim mail zawrzyj też wyraźną zgodę na przekazanie przeze mnie adresu dobranej do Was osobie, np. Wyrażam zgodę na przekazanie mojego adresu osobie, która została do mnie dobrana. 

*podpisz się nickiem, którym zgłosiłeś swoją kandydaturę w komentarzu niżej

- jeśli udostępnicie baner na swoim Instagramie (dodam go w relacji na insta) lub blogu (posłuż się grafiką u samej góry posta), to pozwoli to nam na przeprowadzenie całej akcji i rozprzestrzenienie jej, choć nikogo nie zmuszam ;) 

10. Przemyślcie dobrze decyzję zanim zgłosicie się, ponieważ pozwoli to oszczędzić wszystkim czas i nerwy. Mam nadzieję, że to rozumiecie ;) 

11.  Aby akcja się odbyła musi zgłosić się co najmniej 13 osób. (Spokojnie, ta jedna osoba będzie korespondowała ze mną, wszystko jest przemyślane XD) 

Piszę ten list jedynie dlatego, że znów przypłynęła do mnie fala wielkiej tęsknoty za tobą i od kilku dni paraliżuje mnie i nie daje o niczym innym myśleć. Tu kiedyś wypadł mi talerz z rąk, bo nagle zjawiłeś się w moich oczach. A wczoraj, wyobraź sobie, założyłam bluzkę na lewą stronę. I przecież przeglądałam się w lustrze przed wyjściem. Ale jakbym nie widziała w nim siebie. Dopiero koleżanka w szpitalu zwróciła mi uwagę. Powiedz, czy to jest normalne? Tyle lat minęło, a wciąż nie mogę sobie poradzić z miłością do ciebie.

Mam nadzieję, że akcja Wam się spodoba i chętnie weźmiecie w niej udział. Poczujmy wszyscy magię pisania listów i nie pozwólmy umrzeć temu zwyczajowi!!! 

Listy do zimy #1 [edycja 3]

Droga, Zimo!

     Dawno się do Ciebie nie odzywałam, ale trzeba przyznać, że w tym roku rzadko Cię widuję. Śnieg mówi, że złagodniałaś w ciągu ostatnich lat, ale ja czasami tęsknię za tą srogą Zimą.
     Jeśli jesteś ciekawa, co u mnie, to muszę przyznać, że dzieje się sporo! Prawie miesiąc temu miałam studniówkę i bawiłam się znakomicie mimo wszelkich obaw. Ale oznacza to także, że do matury pozostało coraz mniej czasu, a ja ciągle mam poczucie, że umiem za mało. Czas leci coraz szybciej!!! Ostatni tydzień minął jak mrugnięcie oka, a ja nadal nie powtórzyłam nic z chemii... Boję się też strasznie matury rozszerzonej z polskiego... Zimo, jestem na profilu mat-biol-chem i nie rozszerzałam tego przedmiotu i mam ogromny problem z pisaniem tych prac. Próbuję to wyćwiczyć. Proszę, trzymaj za mnie kciuki.
     Oprócz szkoły dzieje się też sporo w życiu prywatnym. A ja zamiast upraszczać, to wszystko komplikuję. Przez szkołę nie mam nawet czasu tego wyprostować... Pocieszam się myślą, że to tylko taki okres i on minie. Ale czuję się trochę nieobecna tutaj... Jak odnaleźć znowu siebie? Zimo, co mam robić?
     Mam nadzieję, że u Ciebie wszystko w porządku. Koniecznie pozdrów ode mnie Mróz i Śnieg, bo dawno ich nie spotkałam. Trzymaj się, moja droga. Przesyłam buziaki!

 Ana 

*seria inspirowana filmikami Carrie Hope Fletcher*

Psst... Tym razem punktualnie! :D

Opowieść o jednej śnieżnej nocy [108]

„Trzy gwiazdy literatury młodzieżowej, z kultowym pisarzem, Johnem Greenem na czele, napisały na czas Gwiazdki trzy połączone ze sobą opowiadania.

Punktem wyjścia jest burza śnieżna, która w Wigilię kompletnie zasypuje miasteczko Gracetown. Na tle lśniących białych zasp pięknie prezentują się prezenty przewiązane wstążeczkami i kolorowe światełka połyskujące w nocy wśród wirujących płatków śniegu.

Śnieżyca zamienia małe górskie miasteczko w prawdziwie romantyczne ustronie. A przynajmniej tak się wydaje… Bo przecież przedzieranie się z unieruchomionego pociągu przez mroźne pustkowia zazwyczaj nie kończy się upojnym pocałunkiem z czarującym nieznajomym. I nikt nie oczekuje, że dzięki wyprawie przez metrowe zaspy do Waffle House uda się odkryć uczucie do wieloletniej przyjaciółki. Albo że powrót prawdziwej miłości rozpocznie się od nieprzyzwoicie wczesnej porannej zmiany w Starbucksie. Jednak w śnieżną noc, kiedy działa magia Świąt, zdarzyć może się wszystko…”

- lubimyczytac.pl

Mimo że od Wigilii minął już ponad miesiąc, mam nadzieję, że z przyjemnością wrócicie choć  na chwilę jeszcze do tego świątecznego klimatu i przeczytacie, co mam do napisania o tym zbiorze trzech opowiadań. :D 

Po książkę tę sięgnęłam tylko ze względu na ogromny sentyment do Johna Greena, którego styl bardzo lubię. I podejrzewam, że gdyby nie jego nazwisko na okładce, raczej nie sięgnęłabym po nią. Mimo wszystko trzeba przyznać, że czytało mi się ją bardzo przyjemnie i szybko. 

Pomysł na zbudowanie jednej historii z punktu widzenia trzech osób spodobał mi się już na samym początku i byłam szczerze ciekawa jego realizacji. Muszę jednak stwierdzić, że autorom udało się zbudować klimat. Ciekawie czytało to się przede wszystkim dlatego, że każda historia miała wspólne elementy z następną czy poprzednią. Wspomniane były postacie czy bohaterowie mijali miejsca, w których bohaterowie poprzedniego opowiadania mieli przygodę. 

Nie miałam zbyt dużych oczekiwań co do całej książki, ponieważ od daty premiery minęło kilka lat i słyszałam naprawdę różne opinie na temat tej książki. Dlatego podchodziłam raczej z dystansem i chwała za to! bo prawdziwie bym się zawiodła. 

Moim ulubionym opowiadaniem na samym początku zostało (jak nietrudno się domyślić) opowiadanie Johna Greena pt. Bożonarodzeniowy Cud Pomponowy, ale z perspektywy czasu uznałam, że najbardziej spodobała mi się historia napisana przez Maureen Johnson, czyli Podróż wigilijna. Totalnie natomiast nie przypadło mi do gustu zakończenie w postaci opowiadania Lauren Myracle. I na tym się zawiodłam...

Jakie mam zarzuty wobec opowiadań Greena i Myracle? U Johna zawiało przewidywalnością i czytelnik tak naprawdę już po paru stronach mógł domyślić się zakończenia, choć nie było ono takie pewne. U autorki denerwowała mnie główna bohaterka. Maruda skupiona na sobie i własnym bólu egzystencjalnym spowodowanym swoją głupotą... Ciężko było mi to kończyć, ale jednak po troszku zmusiłam się, ponieważ chciałam poznać zakończenie całej książki. 

Podsumowując, W śnieżną noc jest przyjemną i szybką lekturą, idealną na okres świąteczny czy poświąteczny, kiedy jeszcze chwytamy się tego klimatu choinki itp. Nie jest książką najwyższych lotów, ale stanowi świetny przerywnik od cięższych lektur czy gniotów. Kto jeszcze się nie zapoznał, niech zrobi to w tym roku :) 

Ocena:  ★★★★★★✰✰✰✰

Słyszysz tę melodię? To Okrutna pieśń... [107]

Taki cień to piętno człowieka, którego przemoc przybrała realny kształt. Piętno grzesznika.

Czas po Fenomenie. Stolica Prawdziwości podzielona na pół Szwem. Miasto Północne z przywódcą Harkerem i Miasto Południowe, którym kieruje Flynn. Potwory są obecne w każdym z nich. Potwory, które rodzą się z przemocy, złych występków i zbrodni. Tylko, że w dwóch różnych miastach w różny sposób się je zwalcza. 

Kate Harker. Silna, temperamentna nastolatka. Została wyrzucona z sześciu szkół w ciągu 5 lat zanim na dobre osiadła przy boku ojca z poczuciem udowodnienia mu, że zasługuje na to miejsce. I August Flynn. Potwór należący do jednego z trzech gatunków monstrów - najbardziej inteligentnego, najbardziej podobnego do człowieka i powstałego do wymierzania sprawiedliwości za pomocą muzyki w każdej postaci. Oboje pragną zupełnie przeciwnych rzeczy. Ona - być bezwzględną niczym potwór, a on marzy o byciu człowiekiem. Kiedy dochodzi do konfrontacji między nimi, wszystko jest jest możliwe. Przecież każde może wydać drugie prosto w ręce przeciwnego obozu. 

Nie czytałam Mroczniejszego odcienia magii, więc nie wiedziałam zupełnie, na co się szykować  w przypadku Okrutnej pieśni. Ale muszę przyznać, że autorka zauroczyła mnie swoim swobodnym stylem już od samego początku i z przyjemnością i ciekawością czytałam kolejne strony.

Pomysł na fabułę i realizacja jego to majstersztyk. Tak oryginalnej książki nie czytałam już dawno. Geneza powstawania potworów i ich charakterystyka! To było naprawdę coś niesamowitego, a poznawanie świata Verity było fenomenalną przygodą. Dopracowana została nie tylko scenografia, czyli tło wydarzeń, ale także historyczna strona tej opowieści. Autorka skłoniła się nawet do wymyślenia historii stolicy Prawdziwości i ogółem przebiegu wydarzeń, które doprowadziły do powstania na terenie Stanów Zdjednoczonych Dziesięciu Terytoriów. Strasznie imponuje mi, kiedy autor dopracowuje w powieści nawet najmniejsze szczególiki. 

Kreacja bohaterów jest tak samo świetna, jak tła wydarzeń. Mają oni swoją przeszłość, wady i zalety. Mamy dwójkę głównych bohaterów i narracja też jest prowadzona z dwóch perspektyw. Moją sympatię zdobył zdecydowanie August, nie Kate, mimo że lubię bohaterki z charakterem. Ale oboje są wspaniałymi postaciami i myślę, że znajdą się też zwolennicy dziewczęcej części tego duetu. Mimo zawodu niektórych nie mamy do czynienia tutaj z wątkiem romantycznym i muszę przyznać, że ogromnie mnie to cieszy, bo miałam już lekko dość młodzieżówek fantastycznych, w których człowiek i istota o nadprzyrodzonych mocach zakochiwali się w sobie bez pamięci. Jednak w Okrutnej pieśni relacja Augusta i Kate jest i chyba zawsze już będzie jedną z ulubionych książkowych relacji między bohaterami. Musicie przeczytać i sami przekonać się, co mam na myśli. 

Cieszę się, że Wydawnictwo Czwarta Strona zdecydowało się wydać tę książkę w zagranicznej okładce, bo ona także nadaje książce klimatu. A skrzypce i wieżowiec na niej nawiązują do fabuły. W środku też jest podział "muzyczny" jakby na Preludium, Wers 1, 2, 3, 4 i Elegię. No i to wydanie jest po prostu cudowne. Ja jestem zachwycona! 

***

- Wszystko w porządku? - zapytał.

Jego głos wciąż pozostawałam beznamiętny, lecz nie pusty. Brzmiało w nim słabe echo zmartwienia. Kate odetchnęła drżącym oddechem. Spojrzała na siebie, na swój podarty sweter i zakrwawione ręce. 

- Żyję. 

Na jego twarzy pojawił się zmęczony uśmiech. 

- To już coś. 

***

Wiele zachwytów dzisiaj się polało tutaj, ale ta książka jest naprawdę warta tych słów, warta uwagi. Jest pierwszą książką, którą przeczytałam w 2018 roku, ale baaardzo cieszę się, że to od niej zaczęłam i mam nadzieję, że reszta roku będzie tak samo dobra, jak ona. Po przeczytaniu jej siedziałam i co chwila mówiła: "to było tak dobre!", bo byłam w szoku - dawno nie trafiłam na coś takiego. Po prostu usiądziecie z nią i nie będziecie mogli się oderwać, gwarantuję. Więc jeśli jeszcze nie wiecie, czy sięgnąć po nią czy nie, to uwaga! rozwiewam wasze wątpliwości - OCZYWIŚCIE, ŻE SIĘGAJCIE!!

Ocena: ★★★★★★★★★★

Za możliwość zapoznania się z Okrutną pieśnią dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona 💕

Halo, halo! Jeśli jeszcze nie obserwujesz mojego Instagrama, to koniecznie Cię do tego zachęcam, bo już wkrótce pojawi się tam więcej zdjęć nawiązujących do Okrutnej pieśni. Znajdziesz mnie pod nazwą @czytam.z.pasja  Koniecznie tam zajrzyj, jeśli spodobało ci się zdjęcie wyżej!

ULUBIEŃCY 2017, czyli najlepsze książki ubiegłego roku

Może to trochę późno na taki post, ale chciałabym  podzielić się z Wami książkami, które były dla mnie tymi najlepszymi w 2017 roku. Wybrałam ze wszystkich przeczytanych te, które otrzymały ode mnie ocenę 9-10 i choć początkowo myślałam, żeby zmieścić się w standardowej 5, wyszło, że pozycji, o których chcę wspomnieć jest aż 11. Z bólem serca odrzuciłam jednak 4, więc zapraszam was na post o SIEDMIU NAJLEPSZYCH KSIĄŻKACH 2017 ROKU. 

Czy to koniec? Co z Czytam z pasją?

Hej! 

Tak długo mnie tutaj nie było, że czuję obowiązek się z Wami przywitać. Ostatni post pojawił się ponad dwa miesiące temu i jest mi z tego powodu okropnie wstyd! 

Kiedy zaczynałam klasę maturalną we wrześniu, nie myślałam, że będę miała tak mało czasu na czytanie. W efekcie nauka stała się priorytetem, a jedynymi książkami, które czytałam od listopada były lektury... Nie recenzuję lektur, więc nie miałam za bardzo czego tutaj publikować. Nawet jak znajdowałam chwilę, żeby coś poczytać, to albo nie miałam już na to siły i spałam, albo rezygnowałam z książek, bo miałam dosyć tych  do nauki i oglądałam seriale. Moje czytanie totalnie upadło... A wraz z nim blog.

Było mi naprawdę źle, że przestałam tutaj publikować i tęskniłam za tym. Ale doszłam też do wniosku, że najbliższe miesiące będą jeszcze intensywniejsze niż do tej pory i na swoje przyjemności i pasje nie będę miała znowu chwili, więc postanowiłam zrobić to, o czym dowiedziecie się, czytając dalej. 

Mianowicie zdecydowałam ZAWIESIĆ bloga prawdopodobnie do czerwca. Moje wyniki z matur próbnych potwierdziły obaw dotyczące braków w wiedzy i teraz będę te braki uzupełniała. 

Aby nie zostawiać Was z pustymi rękami, opublikuję na blogu zaległe posty, które pojawiać się będą przez najbliższe kilka poniedziałków kilka minut po 16 (może wpaść także kilka nadprogramowych w innym terminie). Mam nadzieję, że to w jakiś sposób Was usatysfakcjonuje ;) 

Przepraszam za tak długą przerwę i do czerwca! 

Trzymajcie się ciepło 💕

Ana