O życiu z czarnym ślimakiem w środku | Moje serce i inne czarne dziury - Jasmine Warga [87]

Może wszyscy mamy w sobie ciemność, tylko niektórzy z nas radzą sobie z nią lepiej niż inni. 

Aysel ma szesnaście lat i jest córką mordercy. Nastolatka mieszka z matką, z którą nie ma najlepszego kontaktu, swoim przyrodnim rodzeństwem i ojczymem. Mimo że od tragedii minęło już trzy lata, ludzie nadal patrzą na Aysel, jakby myśleli, że ona też ma mordercze skłonności. Dziewczyna choruje na depresję i postanawia popełnić samobójstwo. Obawia się jednak, że w ostatniej chwili stchórzy, i to właśnie dlatego loguje się na stronie Smooth Passages i szuka partnera do samobójstwa. Dzięki forum poznaje FrozenRobota. Umawiają się i razem ustalają plan działania. Czy uda im się dokonać tego, co zamierzają? Czy ktoś zauważy, że nie wszystko jest okej?

Miałam co do tej książki pewne obawy. W sumie nawet nieuzasadnione. Może to ta okładka, która wcale mi się nie podobała i która, jak się później dowiedziałam, nie jest związana z treścią książki ani na niej wzorowana? Zagraniczna okładka My heart and other black holes jest śliczna i trochę przykro, że nie udało się wydać jej w Polsce właśnie w tej wersji. Mimo tego sięgnęłam po tę pozycję i naprawdę nie żałuję. I cieszę się, że nie czytałam do końca opisu na tylnej  okładce i tego małego napisu na przedniej, bo moim zdaniem to są spoilery i czytelnik jest się w stanie domyślić, jak skończy się książka. 

Na samym początku trzeba uprzedzić, że nie jest to pozycja dla osób, których tematyka samobójstw i depresji odrzuca. Cała książka skupiona jest właśnie na tym, więc nie da się tego ani ominąć, ani przymknąć na to oka.

Pomysł na akcję jest nietuzinkowy. Nie spotkałam się jeszcze z książką, której bohaterowie planowaliby swoje samobójstwo. Najczęściej w książkach są przedstawiani jako osoby bliskie samobójcy albo będące świadkami samobójstwa. Tutaj to czytelnik jest świadkiem tego, co przygotowują bohaterowie, i jest ciekawy, czy ich działania rzeczywiście odniosą pożądany przez nich skutek.

Jeżeli chodzi o postacie, to naprawdę mnie urzekły, nie tylko swoją postawą (wiem, wiem to dziwnie brzmi, ale za chwilę wyjaśnię), ale także swoją oryginalnością. Aysel jest tureckiego pochodzenia. Słucha muzyki klasycznej i interesuje się fizyką. W stresujących momentach wykonuję pewną czynność, której nie chcę Wam zdradzać. No moim zdaniem, takich bohaterek nie znajdujemy na pęczki w książkach. FrozenRobot, którego imię poznajemy, ale zostawię Wam tę przyjemność odkrycia go osobiście, też jest niesamowitym bohaterem. Rysuje (i to jak!), hoduje żółwia, którego chyba naprawdę kocha i uwielbia książki Juliusza Verne’a.  Obie postacie są wyjątkowe i mimo tego, że planują razem własną śmierć, wymieniają się kąśliwymi komentarzami i to też jest cudowne. 

Akcja książki trwa prawie miesiąc. Czytelnik w tym czasie poznaje bohaterów i obserwuje powstającą między nimi więź, która z każdym spotkaniem jest coraz silniejsza. Brzmi to trochę nierealnie. Przez miesiąc się do siebie zbliżyli? I to jeszcze spotykając się zaledwie kilka razy? Ale czy naprawdę szukamy realizmu w książkach? Myślę, że czytamy też trochę po to, żeby właśnie od tej realności się oderwać, więc mi osobiście nie przeszkadzał taki szybki rozwój akcji i myślę, że gdy ludzie są do siebie bardzo podobni i co najważniejsze rozumieją się tak dobrze jak FrozenRobot i Aysel to powstanie takiej więzi w krótkim czasie jest możliwe.

Moje serce i inne czarne dziury to książka, którą chce się pochłonąć jak najszybciej, byle tylko dowiedzieć się, co wydarzy się 7. kwietnia. A rozdziałami są dane dni, więc już na samym początku mamy chęć przeczytania rozdziału z tego dnia. Książkę czyta się bardzo szybko i mimo poważnego i dość ciężkiego tematu przyjemnie. I należy podkreślić, że jest naprawdę dobra jak na debiut! Przez te nieco ponad 300 stron przywiązałam się do bohaterów i naprawdę bardzo kibicowałam, żeby tylko ktoś zorientował się, w jakiej sytuacji Aysel i FrozenRobot się znaleźli. Wylałam także morze łez przy niej, ale może jestem po prostu wielkim wrażliwcem, więc nie gwarantuję Wam tego samego. 

Jasmine Warga porusza problem, o którym, mam wrażenie, wciąż za mało się mówi. Nastolatków chorujących na depresję jest coraz więcej. Ludzie odsuwają się od nas, ale i my odsuwamy ich od siebie. Myślę, że wciąż za mało istnieje miejsc czy instytucji, które pomogłyby tej młodzieży. Apeluję także do Was: jeśli widzicie kogoś, kto bardzo wyraźnie wysyła sygnały, że potrzebuje pomocy właśnie jeśli chodzi o zdrowie psychiczne, zainteresujcie się nim.

Na koniec zacytuję samą autorkę: Dla mnie Moje serce i inne czarne dziury zawsze było historią o ludziach, którzy cię rozumieją, całego ciebie, nawet najbardziej przerażające i najdziwniejsze części ciebie. To historia o ludziach, którzy pojawiają się w twoim życiu, kiedy najmniej się tego spodziewasz, często w najdziwniejszych okolicznościach, i zmieniają wszystko. To książka o tym, jak ważne jest, by wpuścić tych ludzi do swojego życia, otworzyć się przed nimi. To w końcu książka o ludziach, którzy pomagają ci spojrzeć na siebie w inny sposób, i o prawdziwej potędze więzi międzyludzkich. 

Ocena: 9.5/10 

Trochę dłuższy post po przerwie. Mam nadzieję, że ją wybaczycie! 
Trzymajcie się ciepło, wiosna już nadchodzi! 
Miłego weekendu, 
Ana 💕